خیلی وقت پیش ها یکی کنارم بود که هیچ وقت دوست نداشتم بودنش رو درک کنم.....

همیشه باهاش بد بودم... هرچی بهم میگفت : بابا منم وجود دارم.. یکم به من توجه کن.... میگفتم ولم کن بابا...

هر کاری میکردم که حتی یک لحظه به اون فکر نکنم... دوسش نداشتم...

روزها میگذشت و اون همیشه به من میگفت:‌منم هستمااااااا....

تا رسید روزی که...

رفتم ایشون رو دیدم... اولش خیلی راحت بودم.... اما دیدم نه آخه این کیه که این طوری قلبم داره میزنه....

نمیتونستم حرف بزنم ... فقط نگاهش میکردم... حتی باهاش حرف هم نزدم... ولی با خودم میگفتم : کاش اون لحظه ها که میگفت منم هستم .... من باهاتم رو با وجودم احساسش میکردم...

دوست داشتم داد بزنم بگم منو ببخش... غلط کردم ولی غرورم نذاشت...

دوست نداشتم ازش جدا شم... اونم که حال منو دیده بود حرفی نمیزد و فقط به نگاه های من خیره شده بود....

بدون هیچ حرفی ... وقتی که دیدم طاقت موندن کنارش رو ندارم خیلی آروم و راحت از کنارش رفتم...

یکم قدم زدم... حالم خوب شد... من عاشق شده بودم.... عاشق کسی که هیچ وقت دیگه دوست ندارم ببینمش...!